Twitter'ı: @htrzioglu
Şimdi burası Allah'ın köyü olduğundan; inekleri, koyunları, börtü böcekleri otlatmaya getiriyorlar arada bir. İnekler o kadar sevimli ki, hepsini çok seviyorum, gördüğümde gidip sarılasım geliyor. Özellikle kahverengi, beyaz benekli inekler çok tatlılar. Onları bu kadar severken, utanmadan etlerini yiyebiliyor olmam bir anda çok canımı sıktı ve vejetaryen olmaya karar verdim. Bu hayatımın en kötü birkaç dakikası idi. Sonra aklıma Maniheizm İnancı'na geçtikten sonra et yemeyi bıraktıkları için -aslında tek sebep bu değil- tarih sahnesinden silinen atalarımız Uygurlar geldi. Vejetaryen olmaktan vazgeçtim.
Uygurlar et yemeyi bırakıp, hayatlarının fon müziğini Dombıra'dan, Imagine'e çevirince edebiyata, sanata yönelmişler. İlk kütüphaneyi falan kurmuşlar. Minyatürde ilerlemişler. Etliye sütlüye -bak bak, kafam hep burada- bulaşmadıkları, kendi hallerinde takıldıkları için de hep eziklenmişler. Nihayetinde de yok olmaktan kurtulamamışlar. Bu arada burada kendimden bahsetmem gerekirken neden Uygurlar'ı anlatıyorum hiç bilemiyorum. O zaman size biraz kendimden bahsedeyim: kendimden bahsetmekten hiç hoşlanmam. asdfg. Zaten burada yazdıklarımın okunduğunu bilmek beni 23 Nisan'da şiir okumak için kürsüye çıkmış ilkokul öğrencisi gibi tedirgin ediyor. Hele bir de yazdıklarım beğenildiğinde iyice mahcup oluyorum. Bazı insanlar sevgi arsızıdır ya, benim yerden yere vurulmak hoşuma gidiyor.
Hani bazı arkadaşlarımız vardır, bütün nazımızı çekerler. Alınmayacaklarını bildiğimiz için hep o arkadaşlarımıza yükleniriz. Aynı ortamda çok sevdiğimiz başka arkadaşlarımız da vardır ama biz hep ona çalışırız. İşte benim o hep yüklenilen insan olmak hoşuma gidiyor. Çünkü en çok sevilenin aslında o olduğunu düşünüyorum. E şimdi böyle düşününce aslında gayet de sevgi arsızıymışım sanki. İşte kendimden bahsetmeyi bu yüzden sevmiyorum. Çünkü kendimi ben bile tanımıyorum.
Şimdi gidip biraz sevimli inek fotoğraflarına bakacağım.
Görüşürüz.
çok samimi bir yazı olmuş, teşekkürler. :)
YanıtlaSil